Kłopotliwe pianino

Dzieci bywają głupie. Z pewnością mi to się udawało.Kąpałem się w  budowlanym rowie pełnym wody i gliny. Glina oczywiście mnie wciągała a ja się topiłem. Piłem wodę z kałuż. Najbardziej preferowałem tą koło garaży, bo smakowała benzyną. Podkładałem monety na tory i czekałem, aż przejedzie po nich pociąg. Przebiegałem przed jadącym pociągiem. Skakałem przez mur, bo gonił nas gospodarz, któremu wcześniej okradałem sad. Z przedszkola  pamiętam niewiele. Moją wyróżnioną pracę, która wisiała zaszczytnie w szatni, leżakowanie, oglądanie „Czterech Pancernych” no i stojące pod ścianą pianino… Któregoś dnia większą grupą chłopaków postanowiliśmy się pobawić tym instrumentem. Nie w głowie było nam granie. Zwyczajnie huśtaliśmy się na zamkniętych klawiszach. Nie wiadomo dlaczego, sprawiało nam to tyle radości. Do czasu. Nagle pianino runęło na podłogę i swoim ciężarem przygniotło najbardziej wyrośniętego kolegę. Dziś jestem przekonany, że to pianino musiało być jakieś wagowo wybrakowane. Nieszczęśnika uratowano i nie odniósł żadnych obrażeń. Potem już tylko pamiętam dziecięce krzesełka. Na nich to przedszkolanka wymierzała nam karę wieszakiem na ubrania, lejąc nim po gołych tyłkach. Cała historią nie pochwaliłem się rodzicom. Jestem przekonany, że nie zrobili tego tez moi koledzy. Mniej więcej w tym samym czasie zgubiłem się tacie na mieście. Szybko jednak zaczepiłem jakąś panią. Rozmowa wyglądała mniej więcej tak: – Czy idzie pani na osiedle takie a takie, bo ja też. Nazywam się tak i tak mieszkam na ulicy takiej a takiej nr../.. Trafiłem bezbłędnie. Dzieci bywają mądre.

P.S.. Tak naprawdę ostatnia historia ma inne zakończenie. Trafiłem do swojego bloku, do swojej klatki, na swoje piętro. Jednak przez dłuższy czas poszukiwali mnie zrozpaczeni rodzice a nawet milicja. Ale to już inna opowieść.